Bakit nasa
bahay na ako? Kanina lang nasa ospital lang ako . Nasaan na si Gel? Hindi ko
man lang natanong kung anung ginagawa niya kanina sa ospital. Mahirap mag isip kung ano talaga nag nangyari
kanina. Lalo lang sumasakit ang ulo ko. Himala
ata, nandito sa bahay si mama. Wala ba siyang pasok ngayon ? nandito rin si
papa. Bakit kumpleto ang paamilya ko ngayon? Naguguluhan ako. Anong meron. Gusto
ko munang matulog. Siguro bukas ok na ulit.
Naalimpungatan
ako ng marinig ko ang usapan nila mama. Medyo malabo ang mga salita pero alam
kong tungkol sa akin. Habang tumatagal ang usapan nila, napapansin ko na lang
na tumutulo na ang luha ko. Kaya pala lagging sumasakit ang ulo dahil may sakit
ako. Paano na ang mga pangarap ko? Bata pa ako para magkakanser. Ni hindi ko pa
nga nasusubukang magka-girlfriend. Wala akong magawa kundi umiyak. Sumasakit na rin puso ko. Ayaw ko ng ganito. Kung mamamatay ako, gusto ko yung
hindi na pahirapan yung mga tao sa paliigid ko.
Huminto lang
ako sa pag-iyak ng pumasok ng kwarto si mama. Tinanong niya ako kung ano ang
masakit sa akin. Medyo naiinis ako kasi ngayon lang siya nag-alala sa akin. Kung
kelan may sakit na ako saka niya ako aalagaan. Nabibigay nga nila ang gusto ko,
pero ang atensyon naman ang nila ang kulang noon. Nahalata niya siguro na medyo
naiilang ako kaya naman niyakap niya na lang ako. Doon ko lang naramdaman ang
yakap ng isang ina. Yakap na sana noon ko pa naranasan. Humagulgol si mama kaya
wala na rin akong magawa kundi umiyak. Nagpanggap ako na hnid ko alam kung
bakit siya umiiyak. Nagawa ko pa siyang tanungin kung bakit. Hindi niya
magawang sagutin ang tanong ko. Alam kong iniiwasan niyang malaman ko ang
katotohanan. Nagpasya akong sabihin ang
narinig kong usapan nila ni papa. Nagtapos lahat sa iyakan. Nagpasukan sa
kwarto sina papa at ang nakababata kong kapatid. Nakakalungkot isipin nab aka hindi
ko na maabutan ang paglaki ng kapatid ko. Niyakap ako ng sabay ng mga magulang ko. Kahit
bakas sa mukha ng kapatid ko ang pagtataka sa nangyayari ,sumali rin siya sa
yakapan. Natutuwa akong nabuo an gaming pamilya ng mga oras na iyon. Hindi kasi
lingid sa kaalaman ko na may konting pagtatalo sina mama at papa. Nakakalungkot
isipin na kung kalian ako nagkasakit ay saka naman nabuo ang pamilya ko.
Nagbago ang
lamig ng umaga ng magising ako. Tila hindi na sanay ang katawan ko sa panahon. Gusto
ko sanang pumasok para man lang magpaalam sa mga kaibigan ko sa school. Pero ayaw
ni mama. Nagresign na rin si mama sa trabaho para maasikaso ako ng mabuti. Pinapunta niya ang lahat ng classmate ko sa
bahy naming. Natuwa ako kasi pati yung paborito kong teacher ay pumunta din. Maraminbg
nalungkot sa angyari sa akin. Kabaliktaran ang nararamdaman ko sapagkat nakita
ko na naman si Gel. Hindi ko na pinalampas ang pagkakataon. Tinanong ko na siya
kung ano ang ginagawa niya sa ospital nun araw na iyon. Laking gulat ko ng
malam ko na siya pala ang nagdala sa akin doon. Sa tulong ng dalawa kong
schoolmate nadala nila ako sa ospital. Hindi
lang yun ang gusto kong tanungin. Gusto ko ring tanungin kung nabasa niya ba
yung tulang ginawa ko.
Sa halip na
sagutin niya ang tanong ko, umalis siya. Ang gulo naman niya. Sa totoo lang
nalungkot ako sa ginawa niya. Pero naisip kong may boyfriend pala siya. Siguro ginagawa
nbiya lang yun dahil ayaw niya masaktan yung boyfriend niya. Hindi nagtagal ay nag alisan na ang mga
classmate ko kasama ang paborito kong teacher. Hndi ko man lang nagpaalam sa
akin si Gel. Nagalit ata sa tanong ko. Pero tanong lang naman yun. Bakit ganun
siya maka react?
May inabot
sa aking sulat si mama. Hindi ko na nagawangbasahin sapagkat sumasakit na naman
ang ulo ko. Hindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog ng gabing iyon. Nagising
ako sa isang text. Bago ko binasa yung message, nagpasalamat muna ako sa Diyos sapagkat
nagising pa ako ng araw na iyon.
*one message
received*
>>: nabsa mo ba yung sulat na bingay ko sa mama
mo?
Kay Gel pala
yung sulat na iyon. Agad kong kinuha yung sulat kay mama. Hindi ko na ngawang
sautin yung text niya sa akin. Kahit isang sentence lang yung nakasulat
pakiramdam ko gumaling ako sa sakit ko.
“Pwede ba
kitang alagaan?”
No comments:
Post a Comment