Bagong Anghel

Positive!

Agad tumulo ang luha sa mga namumugtong mata ni Lotay. Hindi niya inakalang magkakabunga ang isang gabing pagkakamali nila ni Marvin. iniisip niya ang kahihiyang dala nito. Alam niyang hindi pa siya handang maging isang ina. Disi-otso anyos pa lang si lotay at marami pa siyang pangarap na nais niyang matupad. Ngunit ang libro ng kanyang pagkadalaga ay tuluyan ng nagsara. Hudyat na ng panibagong kabanata sa kanyang buhay. Walang siyang magawa kundi umiyak. Hindi niya masabi sa kanyang ina lalo na’t may sakit ito. Hindi niya rin maasahan ang kanyang ama na laging nasa pasugalan. Walang masabihan ng problema si Lotay. Ang tanging pag-asa niya lang ay si Marvin.

Buntis ka?

                Puro sampal ang inabot ni lotay sa kanyang ama na kakatalo pa lang sa sugal. Hnidi nito matanggap na  ang anak ng karibal niya sa sugal ang nakabuntis dito. Kahit nilalamon na ng galit ang buong pagkatao ni Mang Roberto, hindi niya pa ring maiwasang lumuha sa sinapit ng kanyang kaisa-isang anak. Matapos ang mala teleseryeng paghaharap ng  mag-ama, agad- agad sinugod ni Mang Roberto ang bahay ng kasintahan ni Lotay. Hindi niya alintana ang kung sinu-sino na ang nanunuod sa kanila. Para namang nakalibre ng sine ang mga taong nakapaligid.

Unti- unti ng lumuluwang ang kalye ng mahimasmasan ang dalawang kampo.  Tapos na ang panandaliang palabas. Subalit ang hinanakit ni Lotay ay unti –unti nang uuusbong. Hindi pinanagutan ni Marvin ang kanyang dinadala. Malakas ang paniniwala niya na hnidi sa kanya ang bata. Agad naman pinagtanggol ng kanyang ama. Sa bandang huli, umuwing walang napala ang mag- ama.

Lagpas hanggang langit ang galit ng ama ni Lotay. Upang mahimasmasan dumiretso siya ng pasugalan at pinauwi ang anak na tila ba nasisiraan na ng bait. Nang makauwi ng bahay si Lotay, hindi niya mapigilang umiyak ng makita ang inang hapong- hapo dahil sa karamdaman. Mabilis niyang niyakap ang kanyang ina at humingi ng kapatawaran.  Bakas naman sa mukha ni Aling Salve ang pagtataka sa ginagawa ng kanyang anak. Ikimuwento ni Lotay ang lahat sa kanyang ina. At ang kwentuhan ay nagtapos sa iyakan.

Malamlam na ang sikat ng araw. hudyat na na magsisimula na ang gabi. Habang umiihip ang hangin ng Oktubre, tinatangay nito ang lahat ng masasayang alaala nila ni Marvin. Napagtanto niya na ito’y walang bayag. Hindi marunong umako ng responsibiblidad.  Sa kalagitnaan ng pag –iisip, bumuhos ang malakas na ulan. Tila nakikisimpatya sa problemang kinahaharap niya.

Panibagong umaga. Nabuo na sa isipan niya na mag-isa na lang siyang haharap sa problemang silang dalawa ni Marvin ang gmay gawa. Hindi niya alam kung ano ang bukas na haharapin niya. ang tanging nagpapalakas sa kanya ay ang katotohanang  magkakaanghel na siya.

Habang nasa sinapupunan ni Lotay ang Anak nila ni Marvin, tila Tren namang rumagasa ang mga nagdatingang problema. Hindi na nakayana ng katawan ni Aling Salve ang malubhang sakit kung kaya’t tuluyan na itong bumigay. Hindi pa nagpapalit ng taon, nabaril naman sa pasugalan ang kanyang sugarol na ama. Mag-isa na lamang siyang haharap sa lipunang mapanghusga.

Mabilis maglayag ang panahon. Natapos na ang siyam na buwang paghihintay niya. Lalaki ang isinilang niya. laking gulat niya na malaki ang hawig nito kay Marvin. Hindi maikakaila na si Marvin nga ang ama nito. Subalit hindi na papayagan ni Lotay na makita pa ni Marvin ang kanyang anak. Ang lahat ng problemang dal- dal niya ay tila ba naglaho ng isilang niya ang kanyang anak. Kahit siya lang ang bumuhay dito ay ayos lang sa kanya.  Hindi niya namamalayan na siya’y napapaluha na.