Kung Mamatay Ka Bukas, Ano'ng Gagawin Mo Ngayon?

Ilang tupa pa ba ang aking bibilangin para lang dalawin ng antok? Ilang math problems pa ba ang sasagutan para lang sumakit ang ulo at ng tuluyan ng makatulog? Sumisigaw na ang matinis na boses ng katahimikan. Subalit ang diwa ko’y patuloy pa ring nakikipagsapalaran sa mundo ng imahinasyon. Bigla ko na lang naisip ang pilosopong tanong na ilang taon ng binanalik- balikan. Katanungang humihingi ng kasagutan.

Kung mamamatay ka bukas, ano’ng gagawin mo ngayon?

Noon, ang nais ko lang ay magpasaya ng taong nalulumbay.  Kumain ng masasarap at maglaro ng maglaro. Subalit nagbago ang aking pananaw ng hindi inaasahan.  Kaya’t bumalik sa tanong ng hindi namamalayan. Bumuo sa utak ko ang dapat na kasagutan. Bilang isang manlalakbay sa mundong hinahaluan ng kulay at misteryo, hindi sapat ang mga naisip ko upang ako’y tawaging “tao”.

Iilan na rin ang natanungan ko sa paksang ito. Ang sabi ng ilan kong kakilala, gusto nilang magpasalamat sa lahat ng taong naging parte ng kanilang buhay. Ngunit hihintayin mo pa ba ang huling araw upang ika’y magpasalamat? Hindi pa ba sapat ang mga araw na inalagi mo sa mundong ibabaw para magpasalamat? Pasensya na, pero para sa akin hindi valid ang kasagutang ito. ang sabi ng isa, gusto niyang pumunta sa lugar na inaasam-asam niya at kainin ang mga pagkaing kinatatakaman niya. Hindi rin realistic ang gusto niyang mangyari. Paano niya mapupuntahan ang isang lugar kung isang araw na lang ang nakalaan sa kanya?  Malamang sa malamang nasa byahe palang patay na siya. Dagdag pa niya, gusto niyang sabihin ang isang bagay sa taong mahal niya. Anak ng ****. Mawawalan din ng silbi iyon ,sapagkat siya’y mawawala na kinabukasan. Sa uulitin, pasensya na. hindi rin valid ang kanyang kasagutan. Dagdag pa ng isa, gagawin niya ang mga bagay na magpapasaya sa kanya. Hindi ko malubos maisip kung pansariling kapakanan niya lang ba ang iniisip niya. Bingiyan tayo ng maraming, maraming, at maraming araw para magsaya.  Magiging masaya ka pa ba kung alam mong mawawala ka na kinabukasan? Malamang buong araw mo lang  iisipin ang iyong kamatayan. Isa pang nakakalungkot na sagot ay nanggaling rin sa aking kaibigan. Ang sabi niya ay magsosorry siya sa lahat ng nagawan niya ng kasalanan. Nakakalungkot isipin na hihintayin niya pa ang nalalabing sandali ng kanyang buhay para lang magpatawad.

Hindi ako mayaman, kaya hindi ko na hihilinging makapunta sa mga lugar na gusto kong marating. Hindi ko na rin aasaming makain ang mga pagkaing katakam-takam. Tulad ng isang makata kong kaibibgan, mas pipiliin ko na lang mamatay katabi ng purol kong lapis. Magsusulat at magsusulat hanggang abutin ng kinabukasan. Isusulat ko ang lahat ng hinanakit ko sa mundong aking giangalawan. Gagawin ko iyon upang hindi na madala saan man mapunta. Mahirap magsisi sa huli, lalo na sa bagay na alam mong dapat ginawa mo na- noon pa.

Bilang pagtatapos, ipagpaumanhin niyo ang aking kapangahasan. Tayo’y may kanya- kanyang kalayaan na ipahayag ang saloobin. Ito’y isang katanungan lamang na malakas ang hatak kanino man. Dahil hanggang ngayon, hindi natin alam kung magagawa ba natin ang mga bagay na pinaplano natin. Minsan, ang plano ay nanatiling plano lang.

Kung ikaw ang tatanungin,

Kung mamamatay ka bukas, ano’ng gagawin mo ngayon?

Magiisip ka na ba ng tama ?